Sophie Wassenberg

 06-53530806 / Biolicht@outlook.com

 

Aanmelden

Filo-Sophie

Vertrouwen

Een belangrijke onderliggende oorzaak van blokkade van ons zelfhelend vermogen is "angst". We verkeren voortdurend in een staat van vecht/vlucht of bevries, en in die staat wordt het immuunsysteem geblokkeerd. En het enige echte recept tegen angst is: "vertrouwen". Daarom is dat een absoluut 100% noodzakelijke voorwaarde voor heling: "vertrouwen". Niet vertrouwen in het pilletje, de dokter, je dieet of wat je dan ook allemaal doet om weer "beter" te worden...maar vertrouwen...als onderliggend diep gevoel...dat je niet "beter" hoeft te worden, omdat je al "goed" bent. Dat is dus niet hetzelfde als "hoop", bij hoop is het onderliggende gevoel nog steeds angst, dat tijdelijk wordt toegedekt door iets waar je je hoop in hebt gelegd...Veiligheid is trouwens wel belangrijk om dat vertrouwen weer terug te vinden, en dan is vertrouwen in je behandelaar/arts/therapeut ook noodzakelijk, en een arts/therapeut die ook vertrouwen in jou heeft, maar uiteindelijk komt het aan op jouw vertrouwen in het leven, ook als het zwaar is. Het is net als met dat verdriet, en die woede: niet vechten ertegen, niet evan af willen en proberen los te laten, maar toelaten, verwelkomen, omhelsen. Dat is vertrouwen. Vertrouwen is weten dat het goed komt, weten dat het goed is! Hoop is tja...hopen dat het goed komt, maar bang zijn van niet?

Vertrouwen versus angst.

Wanneer raakte jij de vanzelfsprekendheid kwijt? De vanzelfsprekendheid van je geboorterecht op liefde en licht en vreugde, de vanzelfsprekendheid van vertrouwen, vertrouwen in het leven?

Was dat toen je zag dat je moeder in paniek raakte, of was het toen je vader een ongecontroleerde driftbui kreeg, of misschien toen je op je hoofd werd geslagen in de zandbak door een ander kindje en je moeder zei: "laat maar joh, wees jij maar de wijste", of toen je viel en je moeder zei: "kusje erop, over" en het helemaal niet over was en je moeder daar niet van wilde horen, of misschien toen je lag te huilen in je bed en er niemand kwam om je te troosten, of toen je een vraag stelde aan je ouders en ze niet leken te luisteren en het wegwuifden, of wellicht toen je moest huilen om Bambi en je moeder moest lachen om jouw tranen....???

Of was het nog eerder? Was het al toen je lag te huilen in je wiegje en er niemand kwam, omdat je moeder had geleerd dat het een goed idee is een baby te laten huilen? Of nog eerder, toen je in de baarmoeder al bloot werd gesteld aan grote hoeveelheden stresshormoon door de angsten van je moeder over jou, haar zwangerschap, haar relatie, haar baan, het leven, omdat ook zij al van jongs af aan in een verkramping leeft.

En zo onstaat de verkramping, en geven we de verkramping door aan onze kinderen: de beleving dat je liefde moet verdienen, het idee dat jij gek bent en je je beter moet aanpassen, je verwarring over je emoties en hoe daarmee om te gaan, angst voor het leven en dat het nooit goed met je zal komen, of dat de liefde tijdelijk is en je alles weer kwijt zal raken...er is altijd wel iets om je angst op te projecteren...alsof we van ijsschots naar ijsschots hoppen...in plaats van dat we in vreugde ons pad gaan...genietend van het uitzicht, in het besef dat ook jij het licht en de liefde waard bent, ongeacht je prestaties, niet als beloning, maar gewoon, omdat je bent, leeft, bestaat!  

Hoe dit vertrouwen terug te vinden? Hoe lastig is dat? Als een trein die weer in de rails gehezen moet worden, en na jaren in angst een schijnbaar onmogelijke taak, omdat je inmiddels diep bent vastgelopen in de modder. Maar doorploeteren in die modder gaat nooit iets oplossen, eerst moet je weer terug in die rails van het vertrouwen. En net als met die trein is hulp daarbij wel heel erg fijn. Maar als je hulp zoekt,  moet dat wel iemand zijn die je absoluut vertrouwt, waar je je 100% veilig bij voelt. Dit is randvoorwaarde numero uno als je vanuit een chronisch zieke situatie terug wil naar gezondheid! Let daarop, altijd, waar je ook hulp vraagt, of het veilig voelt!

Waarom de reguliere benadering vaak niet werkt

Eén van de redenen dat westerse geneeskunde niet werkt, is omdat ze de klacht/diagnose in het centrum zetten en daar dan proberen één behandeling voor te vinden. Vanuit de gedachte: wat voor de één werkt met deze klachten, moet dus ook voor de ander werken....Helaas, de realiteit is anders. Omdat we moeten gaan denken met de mens in het centrum, niet de klacht! Iedereen is uniek, de klachten zijn ook nooit precies hetzelfde en wat bij de één heeft geholpen om te helen, hoeft bepaald niet noodzakelijkerwijs bij de ander ook te werken. Alleen, deze andere benadering,  dat is  wel individueel, tijdrovend en energie-vragend, en daar ga je al zeker niet rijk van worden. Vandaar dus, dat ze daar niet zo enthousiast van worden.