Sophie Wassenberg

 06-53530806 / Biolicht@outlook.com

 

30.04.2018

saboterende overtuigingen

De “saboterende-overtuigings-trein”
 
Eigenlijk heeft denk ik ieder mens er wel een aantal: onbewuste saboterende overtuigingen.  Voorbeelden zijn: “ik ben dom”, “ik ben lelijk”, “ik ben dik”, “ik mag niet gelukkig zijn”, “als er iets goeds gebeurt, dan zal het daarna zeker weer afgepakt worden”, “ik word altijd verlaten”,  “niemand vindt mij leuk”, “ik kan niet voor groepen spreken”, “mensen vinden mij raar”…enz enz enz…soms zijn ze complex en met vreemde bochtjes,  de variaties zijn eindeloos.
 
Het onbewuste karakter van deze overtuigingen maakt dat we ze op onze omgeving gaan projecteren.
Voorbeeld:
als mijn overtuiging is dat ik dik ben, of dat ik slank moet zijn, dan zal ik heel erg letten op het postuur van de mensen om mij heen, mij ergeren aan mensen die ik dik vind, het direct zien als mensen afvallen of aankomen…afijn, ik ben onbewust dus bijna doorlopend met mijn gewicht bezig. Ieder gevoel van een “onsje meer” zal mij stress geven en stress zal mij meer op eten doen fixeren.
Ander voorbeeld:
Als ik overtuigd ben dat ieder geluk mij afgepakt zal worden, zal ik na een meevaller volcontinu letten op alle tekenen aan de wand die inderdaad laten zien dat het geluk mij wordt afgepakt; ik sorteer als het ware alvast voor op het naderende ongeluk. Door dat vóórsorteren reageer ik anders, maak ik andere keuzes, wat het risico op het verliezen van het geluk veel groter maakt, dan wanneer ik niet bezig zou zijn met krampachtig vasthouden van dat geluk dat “zeker zal worden afgepakt”.
 
Dit gedrag creëert dus meestal precies dat waar we bang voor zijn; Als je bang bent verlaten te worden, kan je je zo onzeker en jaloers gaan gedragen, dat je uiteindelijk verlaten wordt…met andere woorden: de onbewuste overtuiging is een betere toekomstvoorspeller dan de glazen bol, je horoscoop en de I-tjing bij elkaar. 
 
Hoe ontstaan deze overtuigingen en waarom winnen ze het eigenlijk altijd van ons gezonde boerenverstand en onze wilskracht?
 
Als kind zijn we afhankelijk van de liefde en aandacht van onze ouders en verzorgers om te overleven. Ons biologisch overlevingssysteem zal er dus alles aan doen om deze liefde en aandacht te behouden. En hoe slimmer en gevoeliger het kind, hoe jonger het al ziet en voelt welk gedrag beloond wordt en welk gedrag niet. (Alice Miller “het drama van het begaafde kind”: http://goodadvicebooks.nl/artikelen/alicemiller.html )
Als je in je jeugd veel te horen krijgt dat je niet zo goed kan leren, of dat je zusje veel knapper is…of als je moeder altijd bezig is met haar gewicht en haar trauma daarover weer op jouw projecteert…als je moeder ongelukkig is en het is jouw taak haar gelukkig te maken maar dat mislukt (uiteraard)…ik noem maar een paar van de ontelbare voorbeelden…dan ontstaan er dus overtuigingen als een overlevingsstrategie. En omdat het een overlevingsstrategie is, heeft de overtuiging dus voorrang op dat gezonde boerenverstand en de wilskracht: voor je biologische systeem is het een zaak van leven of dood!
 
Om te zien hoe sterk overtuigingen werken hoef je maar te kijken naar de mensen met veel geld en op hoge machtspositiies. Deze mensen hebben vaak overtuigingen  als:  “ik heb recht op deze positie”, “ik heb altijd gelijk”, “ik mag over anderen heenlopen omdat ik recht heb en gelijk heb”. Dit zijn net zo goed de overlevingsstrategieen van deze mensen, opgedaan in hun jeugd. En ze zijn net zo onwaar. Maar voor hen is er niet echt een reden om deze overtuigingen te willen veranderen, en dat is dan ook de reden dat de persoon met een narcistische persoonlijkheidsstoornis therapie-resistent wordt geacht. Deze overtuigingen zijn namelijk alleen saboterend voor hun omgeving, jij en ik dus!
 
Terug naar onze eigen saboterende overtuigingen. Hoe herken je ze? Meestal speelt er zo’n overtuiging als je je nerveus voelt, onprettige emoties voelt. Dan is het zaak om even pas op de plaats te maken, en bewust te gaan voelen. Want het begint met een gevoel, niet een gedachte. Er gebeurt iets dat voor je onderbewuste lijkt op een situatie uit het verleden, en dan gaat de trein van de overtuiging rijden, en uit de bijbehorende emoties volgen de onbewuste gedachtes. Die het nare gevoel zullen versterken. Waardoor de gedachtes weer worden bevestigd. En vice versa. 
 
Een goede vraag die je jezelf kan stellen is dan: waar ken ik dit gevoel van, wanneer heb ik dit gevoel eerder gehad? Voorbeeld: stel dat je het gevoel hebt afgewezen te worden, of niet gezien te zijn, en dat dat veel emotie losmaakt. Dan zal er zeker in je jeugd een thema spelen rondom dit gevoel. En aan dat gevoel hangt dan de overtuiging: NIEMAND houdt van me, IEDEREEN vindt mij stom, NOOIT luisteren ze naar me, ALTIJD hetzelfde liedje. Deze woorden in hoofdletters zijn een duidelijke aanwijzing dat we met een saboterende overtuiging te maken hebben.
 
En niet onbelangrijk om je te realiseren: overtuigingen zoeken altijd en continu naar een bevestiging van het eigen gelijk!!!! En “ze” zien in de kleinste dingen soms al die bevestiging, waarna die emotie- en gedachte-trein weer gaat rijden, de overtuiging zichzelf weer bevestigt en zich nog steviger in je onderbewuste verankert.
 
Heb je jouw overtuiging gevonden, dan is het zaak daarmee aan de slag te gaan. Je kan niet in 1 stap van: “NIEMAND houdt van me” naar “Ik ben fantastisch en veel mensen zien dat ook”. Dat “gelooft” je onbewuste namelijk niet. Die stap is te groot. Begin dan met “Nou ja, ok dan, ik weet ook wel dat ………………..  wel van mij houdt, dus NIEMAND is overdreven”.  En werk zo verder naar een meer realistische gedachte. Met compassie voor je kleine kind en de oorspronkelijke overtuiging “niemand houdt van me”.
 
Om deze “programmering” te veranderen kan je bijvoorbeeld de technieken van EFT gebruiken, in ieder geval hebben die mij enorm geholpen. Daarbij is het goed te accepteren dat dit een proces is, en niet een knop die je omdraait. Het is wellicht wel zo dat je tot aan je graf nog overtuigingen tegenkomt waar je je niet van bewust was.
 
Dus als je geconfronteerd wordt met een heftige emotie, of een onbestemd rotgevoel, is het waarschijnlijk dat er een “saboterende-overtuigings-trein” is gaan rijden. Neem even de tijd om goed te voelen en te kijken wat er gebeurt Wees een ontdekkingsreiziger in het land van je onderbewuste. Ga er niet mee in gevecht, maar snap dat deze overtuigingen zijn ontstaan vanuit een overlevingssysteem, en dat je met deze overtuigingen wel je jeugd hebt kunnen overleven!
Jouw onderbewuste weet alleen nog niet dat je volwassen bent. Als er iets gebeurt dat op de knop van het trauma drukt, gaat automatisch het overlevingsprogramma draaien dat erbij hoort. Maar door deze overtuigingen langzaam vanuit je onderbewuste in het bewuste te brengen, vanuit je schaduw in en aan het licht te brengen, haal je deze stuurmannen weg van het roer van je leven. Ze staan alleen aan het roer als ze niet gekend en erkend zijn; zodra je je eigen trauma’s ziet die deze overtuigingen hebben gecreëerd, is de macht die ze hebben, in en over je leven, doorbroken.

[center] [/center]

Admin - 11:29:14 | Een opmerking toevoegen

Filo-Sophie

Vertrouwen

Een belangrijke onderliggende oorzaak van blokkade van ons zelfhelend vermogen is "angst". We verkeren voortdurend in een staat van vecht/vlucht of bevries, en in die staat wordt het immuunsysteem geblokkeerd. En het enige echte recept tegen angst is: "vertrouwen". Daarom is dat een absoluut 100% noodzakelijke voorwaarde voor heling: "vertrouwen". Niet vertrouwen in het pilletje, de dokter, je dieet of wat je dan ook allemaal doet om weer "beter" te worden...maar vertrouwen...als onderliggend diep gevoel...dat je niet "beter" hoeft te worden, omdat je al "goed" bent. Dat is dus niet hetzelfde als "hoop", bij hoop is het onderliggende gevoel nog steeds angst, dat tijdelijk wordt toegedekt door iets waar je je hoop in hebt gelegd...Veiligheid is trouwens wel belangrijk om dat vertrouwen weer terug te vinden, en dan is vertrouwen in je behandelaar/arts/therapeut ook noodzakelijk, en een arts/therapeut die ook vertrouwen in jou heeft, maar uiteindelijk komt het aan op jouw vertrouwen in het leven, ook als het zwaar is. Het is net als met dat verdriet, en die woede: niet vechten ertegen, niet evan af willen en proberen los te laten, maar toelaten, verwelkomen, omhelsen. Dat is vertrouwen. Vertrouwen is weten dat het goed komt, weten dat het goed is! Hoop is tja...hopen dat het goed komt, maar bang zijn van niet?

Vertrouwen versus angst.

Wanneer raakte jij de vanzelfsprekendheid kwijt? De vanzelfsprekendheid van je geboorterecht op liefde en licht en vreugde, de vanzelfsprekendheid van vertrouwen, vertrouwen in het leven?

Was dat toen je zag dat je moeder in paniek raakte, of was het toen je vader een ongecontroleerde driftbui kreeg, of misschien toen je op je hoofd werd geslagen in de zandbak door een ander kindje en je moeder zei: "laat maar joh, wees jij maar de wijste", of toen je viel en je moeder zei: "kusje erop, over" en het helemaal niet over was en je moeder daar niet van wilde horen, of misschien toen je lag te huilen in je bed en er niemand kwam om je te troosten, of toen je een vraag stelde aan je ouders en ze niet leken te luisteren en het wegwuifden, of wellicht toen je moest huilen om Bambi en je moeder moest lachen om jouw tranen....???

Of was het nog eerder? Was het al toen je lag te huilen in je wiegje en er niemand kwam, omdat je moeder had geleerd dat het een goed idee is een baby te laten huilen? Of nog eerder, toen je in de baarmoeder al bloot werd gesteld aan grote hoeveelheden stresshormoon door de angsten van je moeder over jou, haar zwangerschap, haar relatie, haar baan, het leven, omdat ook zij al van jongs af aan in een verkramping leeft.

En zo onstaat de verkramping, en geven we de verkramping door aan onze kinderen: de beleving dat je liefde moet verdienen, het idee dat jij gek bent en je je beter moet aanpassen, je verwarring over je emoties en hoe daarmee om te gaan, angst voor het leven en dat het nooit goed met je zal komen, of dat de liefde tijdelijk is en je alles weer kwijt zal raken...er is altijd wel iets om je angst op te projecteren...alsof we van ijsschots naar ijsschots hoppen...in plaats van dat we in vreugde ons pad gaan...genietend van het uitzicht, in het besef dat ook jij het licht en de liefde waard bent, ongeacht je prestaties, niet als beloning, maar gewoon, omdat je bent, leeft, bestaat!  

Hoe dit vertrouwen terug te vinden? Hoe lastig is dat? Als een trein die weer in de rails gehezen moet worden, en na jaren in angst een schijnbaar onmogelijke taak, omdat je inmiddels diep bent vastgelopen in de modder. Maar doorploeteren in die modder gaat nooit iets oplossen, eerst moet je weer terug in die rails van het vertrouwen. En net als met die trein is hulp daarbij wel heel erg fijn. Maar als je hulp zoekt,  moet dat wel iemand zijn die je absoluut vertrouwt, waar je je 100% veilig bij voelt. Dit is randvoorwaarde numero uno als je vanuit een chronisch zieke situatie terug wil naar gezondheid! Let daarop, altijd, waar je ook hulp vraagt, of het veilig voelt!

Waarom de reguliere benadering vaak niet werkt

Eén van de redenen dat westerse geneeskunde niet werkt, is omdat ze de klacht/diagnose in het centrum zetten en daar dan proberen één behandeling voor te vinden. Vanuit de gedachte: wat voor de één werkt met deze klachten, moet dus ook voor de ander werken....Helaas, de realiteit is anders. Omdat we moeten gaan denken met de mens in het centrum, niet de klacht! Iedereen is uniek, de klachten zijn ook nooit precies hetzelfde en wat bij de één heeft geholpen om te helen, hoeft bepaald niet noodzakelijkerwijs bij de ander ook te werken. Alleen, deze andere benadering,  dat is  wel individueel, tijdrovend en energie-vragend, en daar ga je al zeker niet rijk van worden. Vandaar dus, dat ze daar niet zo enthousiast van worden.