30.04.2018

Kusje d’r op…over!

KUSJE DR OP…OVER!

Veel mensen hebben het verschil nooit geleerd tussen “pijn dragen” en “flink zijn”. Het verschil tussen “pijn wegstoppen”, of  ”met je pijn leven”.  Dat verschil is echter cruciaal. Het is namelijk het verschil tussen “helen” en “ziek worden en/of blijven”.
 
Voor de meesten geldt dat we als kind vooral hebben geleerd dat pijn iets is dat je zo snel mogelijk verstopt onder “kusje dr op-over”, een sinasprilletje, wees een flinke jongen/meisje, stel je niet aan, enz enz enz.  
 
Dat had te maken met het feit dat je moeder/vader ook jouw pijn niet kon dragen. Jouw pijn moest zo snel mogelijk weg, vanuit de emotie van zorg/schuld/verdriet van je vader of moeder en ook weer hun onvermogen pijn te dragen. En zo hebben velen van ons vooral geleerd bang te zijn van onze emoties en onze pijn, want die onbedoelde, maar duidelijke onderliggende boodschap, is goed overgekomen.

Maar pijn is een boodschap van je lijf of je ziel om even te luisteren, het is een alarmsysteem dat er iets aandacht nodig heeft, dat er iets niet goed gaat.

We denken dat “flink zijn” en “doorgaan” op wilskracht hetzelfde is als je “pijn dragen”. Maar dat flink zijn is je pijn negeren en wegstoppen onder een “vecht of vlucht houding”, een adrenaline en cortisol-boost. Dat werkt, zeker, want als je voor een tijger moet vluchten dan is dat namelijk even niet het moment om te voelen dat je teen is ontstoken of dat je liefdesverdriet hebt.

Alleen is het niet de bedoeling om heel lang vanuit dat vecht/vlucht systeem te functioneren, en het is zeker niet bedoelt om langdurig pijn mee weg te stoppen.  Heel veel mensen in deze maatschappij functioneren soms hun hele leven voor een groot deel op die wilskracht. En we menen dat het ook iets is om trots op te zijn, dat is ons geleerd, die wilskracht. Logisch, van de kerk moesten we van natuurlijk al van alles onderdrukken, en dat kan alleen op wilskracht…het is ons dus al generaties lang met de paplepel in gegoten.

Maar dat is valse kracht. Functioneren vanuit dat systeem maakt dat we eigenlijk veel te snel onze levenskracht opsouperen. Want deze stress-hormoonas staat in de hiërarchie bovenaan, het gaat tenslotte om overleven denkt ons lichaam, en trekt daarom veel van alle noodzakelijke bouwstoffen naar zich toe. Plus blokkeert het voor een groot deel het goed functioneren van systemen die minder belangrijk zijn als er een tijger op je afspring. Dus niet alleen je pijn, ook je spijsvertering, immuunsysteem, ontgifting…wordt allemaal gehinderd als je op wilskracht leeft.
 
Als je dit echt snapt, dan zie je ook hoe bij chronische ziektes dit eigenlijk altijd een rol speelt. Is het niet de oorzaak, dan ontstaat dit wel door het ziek zijn zelf, en dan zal het zeker (mede) de oorzaak zijn van het chronisch worden en blijven van klachten.

Pijn moet “gedragen” worden, naar geluisterd worden…nee, dat is ook niet de andere kant van die flinkheidsmedaille. Het is ook niet wegzakken in een lethargie en slachtoffer-gevoel.  Alle emoties mogen er zijn, dus ook woede en verdriet over je situatie, maar tegelijk kan je ook “de afwas doen MET je pijn en verdriet”, of “bezoek ontvangen terwijl je je rot voelt”. Je hoeft je niet te vermannen om mee te mogen doen met het leven. Je kan je bewust blijven van je pijn, er naartoe bewegen, ernaar luisteren…want zoals iedere haptonoom  ook weet, als je naar je pijn toe beweegt wordt hij minder.

En ja inderdaad, in je omgeving zijn er ook altijd veel mensen die vanuit dit systeem functioneren en je dus zeggen je te vermannen, proberen je op te beuren met teksten vanuit ditzelfde opvoedingsverhaal. Van wie je er dus niet MET je pijn mag zijn, omdat zij JOUW pijn niet kunnen dragen. Dat maakt het inderdaad niet makkelijker. Ze bedoelen het niet verkeerd, maar ook zij weten nog niet hoe pijn geen vijand is, maar een vriend, een boodschapper die probeert ons te wijzen op waar iets niet goed gaat. Pijn moet zo snel mogelijk weggepoetst worden in onze maatschappij, vanwege de angst voor pijn. Maar:  “Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest”.

Disclaimer: ik ben niet tegen pijnmedicatie  en waar de pijn zo ondraaglijk is dat dit een totale verkramping veroorzaakt, die op zichzelf weer klachten genereert, vind ik het zelfs noodzakelijk. En alleen degene met de pijn weet waar zijn of haar grens bereikt is.  Ik zal dat nooit veroordelen! Het niet “mogen lijden” maakt wel dat die grens vaak veel eerder gevoeld wordt, de angst en zorg die pijn losmaakt zet ons zenuwsysteem op scherp en maakt pijn vele malen groter. 
En ook wil ik niet beweren dat dit makkelijk is, verre van. Het is echter wel noodzakelijk, dit te begrijpen, voor het kunnen helen van chronische gezondheidsproblemen!