Sophie Wassenberg

 06-53530806 / Biolicht@outlook.com

 

30.04.2018

Kusje d’r op…over!

KUSJE DR OP…OVER!

Veel mensen hebben het verschil nooit geleerd tussen “pijn dragen” en “flink zijn”. Het verschil tussen “pijn wegstoppen”, of  ”met je pijn leven”.  Dat verschil is echter cruciaal. Het is namelijk het verschil tussen “helen” en “ziek worden en/of blijven”.
 
Voor de meesten geldt dat we als kind vooral hebben geleerd dat pijn iets is dat je zo snel mogelijk verstopt onder “kusje dr op-over”, een sinasprilletje, wees een flinke jongen/meisje, stel je niet aan, enz enz enz.  
 
Dat had te maken met het feit dat je moeder/vader ook jouw pijn niet kon dragen. Jouw pijn moest zo snel mogelijk weg, vanuit de emotie van zorg/schuld/verdriet van je vader of moeder en ook weer hun onvermogen pijn te dragen. En zo hebben velen van ons vooral geleerd bang te zijn van onze emoties en onze pijn, want die onbedoelde, maar duidelijke onderliggende boodschap, is goed overgekomen.


Maar pijn is een boodschap van je lijf of je ziel om even te luisteren, het is een alarmsysteem dat er iets aandacht nodig heeft, dat er iets niet goed gaat.


We denken dat “flink zijn” en “doorgaan” op wilskracht hetzelfde is als je “pijn dragen”. Maar dat flink zijn is je pijn negeren en wegstoppen onder een “vecht of vlucht houding”, een adrenaline en cortisol-boost. Dat werkt, zeker, want als je voor een tijger moet vluchten dan is dat namelijk even niet het moment om te voelen dat je teen is ontstoken of dat je liefdesverdriet hebt.

Alleen is het niet de bedoeling om heel lang vanuit dat vecht/vlucht systeem te functioneren, en het is zeker niet bedoelt om langdurig pijn mee weg te stoppen.  Heel veel mensen in deze maatschappij functioneren soms hun hele leven voor een groot deel op die wilskracht. En we menen dat het ook iets is om trots op te zijn, dat is ons geleerd, die wilskracht. Logisch, van de kerk moesten we van natuurlijk al van alles onderdrukken, en dat kan alleen op wilskracht…het is ons dus al generaties lang met de paplepel in gegoten.


Maar dat is valse kracht. Functioneren vanuit dat systeem maakt dat we eigenlijk veel te snel onze levenskracht opsouperen. Want deze stress-hormoonas staat in de hiërarchie bovenaan, het gaat tenslotte om overleven denkt ons lichaam, en trekt daarom veel van alle noodzakelijke bouwstoffen naar zich toe. Plus blokkeert het voor een groot deel het goed functioneren van systemen die minder belangrijk zijn als er een tijger op je afspring. Dus niet alleen je pijn, ook je spijsvertering, immuunsysteem, ontgifting…wordt allemaal gehinderd als je op wilskracht leeft.
 
Als je dit echt snapt, dan zie je ook hoe bij chronische ziektes dit eigenlijk altijd een rol speelt. Is het niet de oorzaak, dan ontstaat dit wel door het ziek zijn zelf, en dan zal het zeker (mede) de oorzaak zijn van het chronisch worden en blijven van klachten.

Pijn moet “gedragen” worden, naar geluisterd worden…nee, dat is ook niet de andere kant van die flinkheidsmedaille. Het is ook niet wegzakken in een lethargie en slachtoffer-gevoel.  Alle emoties mogen er zijn, dus ook woede en verdriet over je situatie, maar tegelijk kan je ook “de afwas doen MET je pijn en verdriet”, of “bezoek ontvangen terwijl je je rot voelt”. Je hoeft je niet te vermannen om mee te mogen doen met het leven. Je kan je bewust blijven van je pijn, er naartoe bewegen, ernaar luisteren…want zoals iedere haptonoom  ook weet, als je naar je pijn toe beweegt wordt hij minder.

En ja inderdaad, in je omgeving zijn er ook altijd veel mensen die vanuit dit systeem functioneren en je dus zeggen je te vermannen, proberen je op te beuren met teksten vanuit ditzelfde opvoedingsverhaal. Van wie je er dus niet MET je pijn mag zijn, omdat zij JOUW pijn niet kunnen dragen. Dat maakt het inderdaad niet makkelijker. Ze bedoelen het niet verkeerd, maar ook zij weten nog niet hoe pijn geen vijand is, maar een vriend, een boodschapper die probeert ons te wijzen op waar iets niet goed gaat. Pijn moet zo snel mogelijk weggepoetst worden in onze maatschappij, vanwege de angst voor pijn. Maar:  “Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest”.


Disclaimer: ik ben niet tegen pijnmedicatie  en waar de pijn zo ondraaglijk is dat dit een totale verkramping veroorzaakt, die op zichzelf weer klachten genereert, vind ik het zelfs noodzakelijk. En alleen degene met de pijn weet waar zijn of haar grens bereikt is.  Ik zal dat nooit veroordelen! Het niet “mogen lijden” maakt wel dat die grens vaak veel eerder gevoeld wordt, de angst en zorg die pijn losmaakt zet ons zenuwsysteem op scherp en maakt pijn vele malen groter. 
En ook wil ik niet beweren dat dit makkelijk is, verre van. Het is echter wel noodzakelijk, dit te begrijpen, voor het kunnen helen van chronische gezondheidsproblemen!

 

Admin - 11:31:37 @ algemeen | Een opmerking toevoegen

Opmerking toevoegen

Fill out the form below to add your own comments

Om geautomatiseerde spam zoveel mogelijk te beperken, is deze functie beveiligd met een captcha.

Hiervoor moet inhoud van de externe dienstverlener Google worden geladen en moeten cookies worden opgeslagen.


Filo-Sophie

Vertrouwen

Een belangrijke onderliggende oorzaak van blokkade van ons zelfhelend vermogen is "angst". We verkeren voortdurend in een staat van vecht/vlucht of bevries, en in die staat wordt het immuunsysteem geblokkeerd. En het enige echte recept tegen angst is: "vertrouwen". Daarom is dat een absoluut 100% noodzakelijke voorwaarde voor heling: "vertrouwen". Niet vertrouwen in het pilletje, de dokter, je dieet of wat je dan ook allemaal doet om weer "beter" te worden...maar vertrouwen...als onderliggend diep gevoel...dat je niet "beter" hoeft te worden, omdat je al "goed" bent. Dat is dus niet hetzelfde als "hoop", bij hoop is het onderliggende gevoel nog steeds angst, dat tijdelijk wordt toegedekt door iets waar je je hoop in hebt gelegd...Veiligheid is trouwens wel belangrijk om dat vertrouwen weer terug te vinden, en dan is vertrouwen in je behandelaar/arts/therapeut ook noodzakelijk, en een arts/therapeut die ook vertrouwen in jou heeft, maar uiteindelijk komt het aan op jouw vertrouwen in het leven, ook als het zwaar is. Het is net als met dat verdriet, en die woede: niet vechten ertegen, niet evan af willen en proberen los te laten, maar toelaten, verwelkomen, omhelsen. Dat is vertrouwen. Vertrouwen is weten dat het goed komt, weten dat het goed is! Hoop is tja...hopen dat het goed komt, maar bang zijn van niet?

Vertrouwen versus angst.

Wanneer raakte jij de vanzelfsprekendheid kwijt? De vanzelfsprekendheid van je geboorterecht op liefde en licht en vreugde, de vanzelfsprekendheid van vertrouwen, vertrouwen in het leven?

Was dat toen je zag dat je moeder in paniek raakte, of was het toen je vader een ongecontroleerde driftbui kreeg, of misschien toen je op je hoofd werd geslagen in de zandbak door een ander kindje en je moeder zei: "laat maar joh, wees jij maar de wijste", of toen je viel en je moeder zei: "kusje erop, over" en het helemaal niet over was en je moeder daar niet van wilde horen, of misschien toen je lag te huilen in je bed en er niemand kwam om je te troosten, of toen je een vraag stelde aan je ouders en ze niet leken te luisteren en het wegwuifden, of wellicht toen je moest huilen om Bambi en je moeder moest lachen om jouw tranen....???

Of was het nog eerder? Was het al toen je lag te huilen in je wiegje en er niemand kwam, omdat je moeder had geleerd dat het een goed idee is een baby te laten huilen? Of nog eerder, toen je in de baarmoeder al bloot werd gesteld aan grote hoeveelheden stresshormoon door de angsten van je moeder over jou, haar zwangerschap, haar relatie, haar baan, het leven, omdat ook zij al van jongs af aan in een verkramping leeft.

En zo onstaat de verkramping, en geven we de verkramping door aan onze kinderen: de beleving dat je liefde moet verdienen, het idee dat jij gek bent en je je beter moet aanpassen, je verwarring over je emoties en hoe daarmee om te gaan, angst voor het leven en dat het nooit goed met je zal komen, of dat de liefde tijdelijk is en je alles weer kwijt zal raken...er is altijd wel iets om je angst op te projecteren...alsof we van ijsschots naar ijsschots hoppen...in plaats van dat we in vreugde ons pad gaan...genietend van het uitzicht, in het besef dat ook jij het licht en de liefde waard bent, ongeacht je prestaties, niet als beloning, maar gewoon, omdat je bent, leeft, bestaat!  

Hoe dit vertrouwen terug te vinden? Hoe lastig is dat? Als een trein die weer in de rails gehezen moet worden, en na jaren in angst een schijnbaar onmogelijke taak, omdat je inmiddels diep bent vastgelopen in de modder. Maar doorploeteren in die modder gaat nooit iets oplossen, eerst moet je weer terug in die rails van het vertrouwen. En net als met die trein is hulp daarbij wel heel erg fijn. Maar als je hulp zoekt,  moet dat wel iemand zijn die je absoluut vertrouwt, waar je je 100% veilig bij voelt. Dit is randvoorwaarde numero uno als je vanuit een chronisch zieke situatie terug wil naar gezondheid! Let daarop, altijd, waar je ook hulp vraagt, of het veilig voelt!

Waarom de reguliere benadering vaak niet werkt

Eén van de redenen dat westerse geneeskunde niet werkt, is omdat ze de klacht/diagnose in het centrum zetten en daar dan proberen één behandeling voor te vinden. Vanuit de gedachte: wat voor de één werkt met deze klachten, moet dus ook voor de ander werken....Helaas, de realiteit is anders. Omdat we moeten gaan denken met de mens in het centrum, niet de klacht! Iedereen is uniek, de klachten zijn ook nooit precies hetzelfde en wat bij de één heeft geholpen om te helen, hoeft bepaald niet noodzakelijkerwijs bij de ander ook te werken. Alleen, deze andere benadering,  dat is  wel individueel, tijdrovend en energie-vragend, en daar ga je al zeker niet rijk van worden. Vandaar dus, dat ze daar niet zo enthousiast van worden.